نیلوفر فرهادی

در کتابی که نامش عشق،

در برگی که نامش رفاقت،

در صفحه‌ای که نامش دوست بود،

با قلمی تراش‌خورده و با جوهری رقیق،

جملات گاوصندوق ذهنم را محض یادبود بیان کردم.

دوستی‌مان را بر گوهری حک خواهم کرد و دشمنی‌مان را در دفتری

چون گوهر به جا می‌ماند و مردم خواهند دید و به یاد خواهند سپرد.

و دشمنی‌ها بعد از مدتی با پاکن دل از خاطره‌ها محو خواهد شد.

دوست دارم بنویسم با این قلم، قلمی که خود سخنان من را می‌داند و می‌گوید و می‌نویسد برایم.

قلمی که خود دیگر هم عقل و هم دست و زبان من شده است.