مرضیه شافعی

گهگاهــی شـادیـم، گهگاهــی غمگـیــن                    این است رسـم دنیــای رنگیـــن

ای کاش می‌شــد چــون بـــاران بـودیــم                     می‌باریـدیـم و شادمـان بـودیــم

بـر غنچــۀ لـب‌هـا، خنــده مــی‌کاشتیــم                    غصـه‌هـا از  دل بـرمــی‌داشتیــم

چون قطره‌های باران، بر روی شاخساران               امید می‌کاشتیم بر قلب ناامیدان