حنانه هاشم‌زاده

گاهی دلم می‌خواهد بروم به یک سیارۀ دیگر،

سیاره‌ای که در آن تشنگی‌ام با خندیدن رفع شود.

گرسنگی‌ام با عشق ورزیدن.

سیاره‌ای که در آن پر از موجوداتی باشد از جنس مهربانی که با چیزهای کوچک شاد می‌شوند.

خنده‌هایشان از ته دل است.

قلب‌هایشان خالی از پلیدی و سرشار از پاکی و مهربانی است.

و دوستی‌هایشان خریدنی نیست.

دلم می‌خواهد اسم این سیاره را دوران کودکی بگذارم.

سیاره‌ای که فقط یک بار می‌توان به آن سفر کرد.