فاطمه صالح‌زاده

آدم‌ها دنیا را به قسمت‌هایی تبدیل می‌کنند و روی یک کاغذ خط می‌کشند و می‌گویند دنیا برای ماست.

آدم‌ها نفس کشیدن را لابه‌لای جنگل بلد نیستند.

زندگی کردن را بدون خط و مرز بلد نیستند.

آن‌ها کوه‌ها را، دریاها را و جنگل‌ها را فقط منبعی برای تأمین سوخت می‌دانند.

آن‌ها فقط بلد هستند خط بکشند و خط بکشند

و زمانی که مدادهایشان تمام شد. جرأت به برداشتن خودکار می‌کنند و با خودکار دنیا را خط خطی می‌کنند

و این حماقت بزرگی است که دنیا را فقط یک کاغذ پر از خط ببینیم.

آن وقت است که خودکارهای انسان‌ها از دستشان در می‌رود و شروع می‌کنند

به خط خطی کردن خود انسان ها و دیگر… پایان